madem bu blogun adı eleanor un sesi oldu, yazalım o vakit değil mi, sevgili tom waits severler?
bir süredir oturmuş bu adamlar ve kadınlar gündeme gitmez oldular yerlerinden , nedendir acep diyenlerimiz boldur bilirim. bunlardan biri de benim, naçizane fikrimi sunayım , sunayım da sessiz bırakmayın beni hani, böyle naçar, kimsesiz, berhava olmuş halimiz.

bir eylemsellik içerisinde bu insanlar elli küsur gündür. açlık grevine başladılar en son, türk-iş in önünü de mesken bellediler zahir. başta bir iki sesleri çıktı hani, gördük orada burada biraz bağırır giderler dedik, gitmediler ama, kaldılar, direndiler, ses verdiler sessizlerin sesi olup hükümete. iktidar sahipleri ilgilenmedi başta, dalga geçti zaman ilerleyince, satın almaya çalıştılar direnişlerini ve şimdi de tehdit ediyorlar en son. neden ? karşılarındaki bir avuç işçi bakarsan. iktidarı bu derece korkutan ve sistem muhaliflerini bu derece etraflarında toplayan ne? diğer işçi eylemlerinden farkı ne? onlar direnişin simgesi oldular çünkü, ve bunun dışında her bir yere yayılmış olduğu iddia edilen ve artık karşı çıkılacak bir tarafın bulunamayacağı söylenen, insanların kendi içlerinde bir otokontrol merkezine dönüştüğü belirtilen iktidara karşı bir direniş yeri olduğunu gösterdiler cümle aleme. cümle alem diyorum çünkü avrupa da oturmuş takip ediyor bu kardeşlerimizi. yanı sıra elbette, çıkış anı bu direnişin çok çok önemli, tam türk-kürt diye birbirimizi kesmeye başlayacakken, bu adamlar derdin başka olduğunu gösterdi işte. diyarbakırdan gelen işçiyle, muğladan gelen işçi yanyana, omuz omuza aynı derd için yoldaş oldu birbirine, üstyapısal ayrımlar ya da sorunlar değil, altyapıya dairdir dert. bu adamlar kendi emeğinden başka bir kazanç kapısı olmayanı gösteriyorlar hani şu sınıf denilen derdi ortaya koyuyorlar, pek sevgili liboşlarımıza göre artık pek geçerliliği olmayan sorunu hani, tutturmuşlar bir özgürlük sevdası hani, türbana özgürlük hatırladınız mı? sanki türban doyuracak aç karınlarını bu insanların. bu adamlar kaybedecek hiç birşeyi olmayanlar ve onlar gibi milyonlar var, takip ediyoruz hep beraber geleceği noktayı. büyük ihtimalle yavaş yavaş sesleri duyulmaz olup, türk iş denen sarı sendikanın yapacağı pazarlıkla hükümete satılacaklar. türk iş bir katakulliyle kendisi için kullanıp sonra da gönderiverecek bu adamları memleketlerine, yalnız bu ses unutulmayacak artık.

çok çok az görülebilecek şeyler oldu. genel grev yapıldı direnişe destek için, ha tatmin etti sayı etmedi dert değil. bu ülkede bu derece bencilce bir bireycilik içindeyken çalışanlar - özellikle de memur takımı içlerinden biriyim çok iyi biliyorum yapılarını- bir kitlesellik gerçekleşti, yurdun dört yanında. ayrıca bence saraçhaneye giden kortejde katılım çok iyiydi, alanda her zaman kortejin tamamı yer almaz zaten, gerçi bunu bilir sevgili medya ama, 3500 kişi katıldı çok azdı diye de dillendirir, yalan söyler, çünkü iktidar onların da sahibidir. sesleri yalnızca sahiplerinin sesidir. ne olursa olsun, bu toplum adına çok önemli gelişmeler bunlar. malum 80 sonrası baskı ve korku imparatorluğunun korku ayağı hafiften dağılıyor gibi. bekleyip göreceğiz artık sonrasını. yine de ne olursa olsun bu insanların bu kadar zaman dayanmış olması bile başlıbaşına destandır bence.